నా చిన్నపుడు నీతో ఎలా ఉన్నానో గుర్తులేదు,
కొంచెం తెలివొచ్చాక ఎక్కువ నానమ్మ
దగ్గరే ఉంటానని మారం చేసే వాడ్ని ...
నాకు తెలుసు నేను బాగా అల్లరి చేసే వాడ్ని,
బాగా మారం చేసే వాడ్ని...
కోరుకున్నది దక్కే దాక మొండి పట్టు విడిచే వాడ్ని కాదు...
నా మూలాన ఎన్ని సార్లు బాధ పడ్డావో,
అయిన అన్నింటిని భరించావ్ ...
ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి నువ్వెప్పుడు హాస్పిటల్స్ చుట్టే తిరిగెదానివి...
నాకు తెలివొచ్చె సరికి నువ్వేమో తిరిగిరాని లోకాలకి వెళ్ళిపోయావు ...
ఇపుడేమో అందరంటున్నారు నేను చిన్నప్పటిలా లేనని
నువ్వు చనిపోయాక నాలో మొండితనం తగ్గిందని,
చాలా మార్పోచ్చిందని...
ఊరెళ్ళి నపుడల్లా నా గురించి కుశల ప్రశ్నలడుగుతు నిన్నే గుర్తుచేస్తుంటారు...
వారి ముందు నా బాధను బయటపెట్టలేక,
నీ జ్ఞాపకాలను విడవలేక చాలా సార్లు నాలో నేనే కుమిలిపోతున్నాను...
ఉన్నట్టుండి ఒక్కోసారి ఏడ్చేస్తూన్నాను
ఇంకా చిన్నపిల్లాడిలా ఏంటి అంటూ నా వయసుని గుర్తుచేస్తున్నారు
(ఎంత ఎదిగిన అమ్మ ముందు చిన్నపిల్లాడినే కదా )...
ఒక్కోసారి అర్ధరాత్రి మెలకువొచ్చి నువ్వు గుర్తొస్తావ్
అలా లేచి ఒంటరిగా ఎన్ని సార్లు నాలో నేనే గుక్కపట్టి ఏడుస్తున్నానో నాకే తెలియదు...
ఇంట్లో వాళ్ళు పట్టించుకోరని కాదు
వాళ్ళకి దూరంగా ఉన్నా దగ్గరగా ఉన్నా పెద్దగా తేడా ఎమి లేకుండా ఉంది .
కానీ నువ్వు లేని లోటు మాత్రం తెలుస్తూనే ఉంటుంది...
అన్ని విషయాలు అందరికి చెప్పలేను కదా
ఎదైనా చెప్పుకోవాలంటే నువ్వుండవ్,
ఎవరికి చెప్పుకోవాలో అర్థం కాదు..
చెప్తే చులకనగా చూస్తారో లేదా జాలిపడతారోనని
నాలోనేనే కుమిలిపోతున్నా ...
అందరు ఉన్న అనాధలా బ్రతకాల్సివస్తుంది ...
అమ్మ నువ్ లేవు కాని నీ జ్ఞాపకాలు ఎప్పటికి పదిలమే...
"పది సంవత్సరాల మనో వేదనలో ఇంకా మండుతూ"
కొంచెం తెలివొచ్చాక ఎక్కువ నానమ్మ
దగ్గరే ఉంటానని మారం చేసే వాడ్ని ...
నాకు తెలుసు నేను బాగా అల్లరి చేసే వాడ్ని,
బాగా మారం చేసే వాడ్ని...
కోరుకున్నది దక్కే దాక మొండి పట్టు విడిచే వాడ్ని కాదు...
నా మూలాన ఎన్ని సార్లు బాధ పడ్డావో,
అయిన అన్నింటిని భరించావ్ ...
ఊహ తెలిసినప్పటి నుండి నువ్వెప్పుడు హాస్పిటల్స్ చుట్టే తిరిగెదానివి...
నాకు తెలివొచ్చె సరికి నువ్వేమో తిరిగిరాని లోకాలకి వెళ్ళిపోయావు ...
ఇపుడేమో అందరంటున్నారు నేను చిన్నప్పటిలా లేనని
నువ్వు చనిపోయాక నాలో మొండితనం తగ్గిందని,
చాలా మార్పోచ్చిందని...
ఊరెళ్ళి నపుడల్లా నా గురించి కుశల ప్రశ్నలడుగుతు నిన్నే గుర్తుచేస్తుంటారు...
వారి ముందు నా బాధను బయటపెట్టలేక,
నీ జ్ఞాపకాలను విడవలేక చాలా సార్లు నాలో నేనే కుమిలిపోతున్నాను...
ఉన్నట్టుండి ఒక్కోసారి ఏడ్చేస్తూన్నాను
ఇంకా చిన్నపిల్లాడిలా ఏంటి అంటూ నా వయసుని గుర్తుచేస్తున్నారు
(ఎంత ఎదిగిన అమ్మ ముందు చిన్నపిల్లాడినే కదా )...
ఒక్కోసారి అర్ధరాత్రి మెలకువొచ్చి నువ్వు గుర్తొస్తావ్
అలా లేచి ఒంటరిగా ఎన్ని సార్లు నాలో నేనే గుక్కపట్టి ఏడుస్తున్నానో నాకే తెలియదు...
ఇంట్లో వాళ్ళు పట్టించుకోరని కాదు
వాళ్ళకి దూరంగా ఉన్నా దగ్గరగా ఉన్నా పెద్దగా తేడా ఎమి లేకుండా ఉంది .
కానీ నువ్వు లేని లోటు మాత్రం తెలుస్తూనే ఉంటుంది...
అన్ని విషయాలు అందరికి చెప్పలేను కదా
ఎదైనా చెప్పుకోవాలంటే నువ్వుండవ్,
ఎవరికి చెప్పుకోవాలో అర్థం కాదు..
చెప్తే చులకనగా చూస్తారో లేదా జాలిపడతారోనని
నాలోనేనే కుమిలిపోతున్నా ...
అందరు ఉన్న అనాధలా బ్రతకాల్సివస్తుంది ...
అమ్మ నువ్ లేవు కాని నీ జ్ఞాపకాలు ఎప్పటికి పదిలమే...
"పది సంవత్సరాల మనో వేదనలో ఇంకా మండుతూ"
-నందు |
Sugunamma |
1 comments:
అమ్మ లేకపోడం అనే ఊహ, నేనే అమ్మనైనా, భయంకరంగా ఉంటుంది. అలాంటిది చిన్న వయసులోనే తల్లిని పోగట్టుకోడం ఎంత బాధాకరమో ఊహించగలను. నాకెంతో ప్రియమైన వ్యక్తి కూడా 6-7 సంవత్సరాల చిన్న వయసులోనే తల్లిని కోల్పోయారు. కాలం ఈ బాధ తగ్గిస్తుందని అబధ్ధం చెప్పను, కానీ జీవితంలో మీరు ఏమవ్వాలని మీ అమ్మ కోరుకున్నారో అది తీర్చడానికి ప్రయత్నించండి.
Post a Comment